Mundartkolumne: Do bische platt E „Wolfi“-Besteck zur Konfirmation – gefreet hat mich des net

Kolumnist Wolfgang Ohler findet, dass auch Kinder mit ordentlichem Besteck essen sollen und können, nicht nur mit den Fingern.
Kolumnist Wolfgang Ohler findet, dass auch Kinder mit ordentlichem Besteck essen sollen und können, nicht nur mit den Fingern.

Mit Messer unn Gawwel esse sollt mer abba kenne, des geheert zu unserer Kuldur.

Also des glab ich jetzat net, was ich do les: Die Kinnercher dääde sich immer schwerer mi’m Essbeschdeck un liewer die Finger nemme; weil se sich immer meh mit Hamburjer vum Schnellimbiss ernähre dääde. Bei de Juchend is doch awwer ah Schniposa arisch beliebt, Schnitzel, Pommes un Salat. Aller, die Pommes schmecke ah mit de Fingere, awwer fers Schnitzel braucht mer Messer un Gawwel. Un des Sprichwort „Messer, Gawwel, Scher un Licht, sinn fer klenne Kinner nicht“ hab ich seledsch vun meiner Oma gehört.

Dass mer anschdännisch mi’m Besteck esse kann, gehört enfach zu unsrer Kuldur, un basda. Allerdings is des net immer so gewest. Im Middelalder hann sogar ah die Adlische mit Hänn un Fieß gess, un de Martin Luther hat mol gesaat: Gott behüt mich vor de Gawwel! In de Klöschder war die Gawwel als Deiwelswerkzeich sogar streng vebott. Erschd im 18. Johrhunnerd hat sich dann es Beschdeck mit Messer un Gawwel dorchgesetzt.

Ich selbert hab dodemit mei eischene Erfahrunge gemacht. Wie ich konfirmiert worr bin, war’s Usus, dass mer vun seim Patt e Armbanduhr odder e silbernes Essbeschdsteck geschenkt kriet hat; beides als Symbol, dass mer jetzt schunn zu de Große zählt. Ich hab des Pech gehat, dass mer mei Pateunkel Heiner aus Auerbach e Besteck geschenkt hat, also Messer, Gawwel un Löffel aus Silber. Aller, werre ihr jetzat denke, is doch net iwwel; awwer mol ehrlich: e Armbanduhr wär eich ah lieber gewest!

Dass ich mich kee bissje iwwer des Geschenk gefreet un’s glei im hinnerschde Eckelche vun de Kischeschublad vesteckelt hab, hat e besunnerer Grund gehat. Es war nämlich so, dass in dem Konfirmandebesteck de Vorname ingraviert worr is, demit mer hat kenne stolz druff sinn. An meim Name is eischentlich nix aussesetze, awwer weil die Gravour noh Buchstabe bezahlt worr is, war er meim Patt se lang. Desweje hat er aus Wolfgang enfach Wolfi gemacht.

Wolfi! Ei wann mich enner uff’m Schulhof ärchern wollt, hat er mich so geruf un dodefor die Nas bludisch geschlaa kriet. Un jetzat hat des uff Messer, Gawwel un Löffel gestann. So e Blamaasch! Ei wann des mei Freinde erfahr hätte, hätt ich kee ruhische Minudd meh gehat.

Mei Muddie hat nadierlich glei gemerkt, was los is, un mit mer gescholl, ich wär e Kinnskopp. Nee, hab ich gesaat, de Wolfi is vielleicht e Kinnskopp, awwer net de Wolfgang. Wann se dann doch es Wolfibeschdeck neewe mei Deller geleet hat, bin ich in de Hungerstreik getret. Irschendwann war des Konfirmanegeschenk veschwunn, un es war Ruh.

Un jetzat verood ich eich ebbes: Ich hab die Wolfigawwel heit noch un benutz se ah, weil se mich an die scheene Zeit domols erinnert. Awwer wehe ihr saan jetzat Wolfi zu mir!

x